In de media komen kan een kwestie zijn van een lange adem. Niet alles wat je een journalist aanlevert is meteen bingo. Dat weet ik uit ervaring en dat vertel ik dus mijn klanten. Maar soms mag ik workshops of trainingen geven aan mensen waarvan ik zeker weet dat hun nieuws een klapper wordt. Ik beschrijf hierbij zo’n klapper vanuit mijn PR- en woordvoeringspraktijk.

Zo toog ik onlangs naar de Vakgroep Geschiedenis van de Universiteit Utrecht. Ik ging mijn workshop ‘wat is jouw nieuwswaardige verhaal’ geven aan een groep studenten die mededen aan een internationale competitie tegen extremisme.

Daar werd niet aan een academisch kwartiertje gedaan. Integendeel, toen ik binnenkwam was de hele groep studenten al druk bezig met de voortgang van hun project ‘Dare to be Grey’. Met ‘durf grijs te zijn’ doelen ze op de grijze zone tussen zwart en wit-denken. Er zijn heel veel Nederlanders die genuanceerd nadenken over allerlei maatschappelijke zaken, alleen hoor je hen niet. Gematigde meningen zouden de norm moeten worden.

Facebook daagt uit

Facebook en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken hadden wereldwijd studenten uitgedaagd om een tegengeluid te zoeken tegen gewelddadig extremisme. Studenten van Universiteit Utrecht bedachten dus de campagne ‘Dare to be Grey’; wees grijs, wees gematigd in je mening. Daar heeft de maatschappij veel meer aan dan aan getoeter als ‘alle extremisten het land uit’!

 

 

Ik kom het lokaal binnen en wist vrijwel meteen wat er hier nieuwswaardig was.

1. de initiatiefnemers zijn heel gedreven studenten, die niet over hun tafels hangen of aan het facebooken zijn, maar juist heel actief discussiëren en al aanwezig waren voordat mijn workshop begon.
2. het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken én Facebook zitten achter de campagne.
3. het thema, gewelddadig extremisme, is  – helaas – zeer actueel en deze studenten hadden er een oplossing(srichting) voor gevonden.

Dat waren de studenten niet met me eens, want:

1. ze waren gewoon studenten, voor wie dit gewoon een heel interessante exercitie is. Niks nieuwswaardigs aan.
2. doordat hun project geïnitieerd was door de Amerikanen konden ze niet meer onafhankelijk zijn
3. nou ja, dit punt waren ze wel met me eens, extremisme is heel actueel

Ze zijn uniek!

In mijn workshop gingen we uitgebreid in op onze verschillen van mening. Want voor de studenten zelf is wat zij doen ‘gewoon’; ze vinden het leuk, het past in hun curriculum, ze zijn ermee bezig. Maar de buitenwereld beziet studenten toch nog vaak als feestneuzen, die een relaxed leven hebben en het best vinden als ze een zesje scoren. Kortom, de studenten beseften zich te weinig hoe uniek ze zijn en hoe uniek hun drive en werkhouding is.

Dan het issue van de link met de Amerikaanse politiek. “Waarom zou je je onafhankelijkheid kwijt zijn als dit ministerie alleen maar de wedstrijd uitgeschreven heeft?”, vroeg ik de studenten. Ze dicteren tenslotte niet wat (de inhoud van) je campagne moet zijn. Dat is meer iets voor landen aan de Bosporus. Sterker nog, voor deze campagne geldt dat de Amerikanen alleen gebaat zijn bij onafhankelijke inzendingen, anders hebben ze echt een probleem. Ik zou de krantenkop van de New York Times al voor me zien: “US State Department’s claim of independent campaign is false”. Dat willen ze niet. Kortom, dat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken achter deze campagne zit, geeft de campagne extra gewicht.

Wie doet het verhaal bij een journalist?

Vervolgens hebben we het gehad over de vraag wie van de studenten de woordvoering kan doen, als een journalist meer wil weten over de campagne. Hoe maak je de keuze voor de beste woordvoerder?

1. Allereerst vroeg ik wie het leuk lijkt om het woord te doen. Als een gesprek met een journalist je niet aanstaat moet je er sowieso niet aan beginnen. Kleine kans dat je je kernboodschap goed over kan brengen. Toen bleven er 6 van de 21 studenten over.
2. deze 6 studenten oefenden allemaal op hun antwoord op de vraag die ik ze als journalist zou stellen, namelijk ‘wat is ‘Dare to be Grey’ en hoe gaat deze campagne helpen om gewelddadig extremisme de wereld uit te krijgen?’
3. ik ging een journalistiek interview met hen oefenen, waarbij mijn pen traditiegetrouw als microfoon fungeert. Wie kwam het makkelijkst, vloeiendst, comfortabelst uit zijn/haar woorden? De 15 toehoorders gaven hun mening en toen bleven er twee woordvoerders over. Een man en een vrouw.

En bingo!

Die meteen in het nieuws kwamen. Die uitlegden wat het betekent om grijs te zijn. Dat je met een grijze mening voorbij gaat aan het zwart-witdenken. Die benadrukten dat de wereld niets heeft aan een polariserende denktrant als “je bent bij ons of je bent de vijand”.

Stuiterend verliet ik de vakgroep Geschiedenis die dag. Wát een klapper was dit en wordt dit!

ps 1: Het Parool, Trouw, NRC, Algemeen Dagblad/Utrechts nieuwsblad, nieuwsjournalisten en columnisten, allemaal besteedden ze aandacht aan ‘Dare to be Grey’. En de social mediacampagne mag er ook zijn.

ps 2: in totaal deden 45 universiteiten uit de hele wereld mee aan de wedstrijd. En guess what, ‘Dare to be Grey’ is één van de zes campagnes die eind juni hun case in Washington gaan presenteren! Als ze winnen krijgen ze 5000 dollar om in hun project te steken.